Ustawienie ostrości to jeden z kluczowych elementów fotografii – niezależnie od tego, czy fotografujemy krajobraz, portret, czy ruchomy obiekt. Wydaje się proste: naciskamy spust migawki do połowy, aparat ustawia ostrość, a zdjęcie jest gotowe. Jednak w praktyce autofocus (AF) potrafi zaskoczyć – szczególnie w trudnych warunkach.
Gdy próbujemy ustawić ostrość na jednolitą powierzchnię, np. gładkie niebo, system AF może mieć problem z odnalezieniem punktu kontrastu, potrzebnego do obliczenia odległości. W takiej sytuacji warto skorzystać z wyboru pojedynczego punktu AF i skierować go na inny element kadru znajdujący się w podobnej odległości – np. fragment chmur, drzewo lub budynek. Jeśli aparat nadal nie „złapie” ostrości, możemy wykorzystać blokadę AF – ustawiamy ostrość na obiekcie o podobnej odległości, wciskamy przycisk blokady ostrości (AF-L), przekomponujemy kadr tak, jak chcemy, i dopiero wtedy wykonujemy zdjęcie. Ta metoda działa szczególnie dobrze w fotografii krajobrazowej i sytuacjach, gdy brakuje wyraźnych punktów odniesienia.
Centralny punkt AF 
Centralny punkt AF z przekomponowaniem
Warto też pamiętać, że różne systemy AF działają nieco inaczej. Autofocus kontrastowy analizuje obraz na matrycy i najlepiej sprawdza się w trybie Live View. Z kolei autofocus fazowy, stosowany w aparatach z wizjerem optycznym, mierzy różnicę faz światła, co pozwala mu szybciej i precyzyjniej reagować.
Zrozumienie, jak działa autofocus, pozwala w pełni wykorzystać jego możliwości i uniknąć rozmytych zdjęć. Nawet najbardziej zaawansowany aparat potrzebuje pomocy fotografa – naszej świadomości i kontroli nad punktem ostrości. Po więcej praktycznych porad o autofocusie zajrzyjcie na Szeroki Kadr. A jeśli chcecie nauczyć się obsługi aparatu od podstaw – sprawdźcie kurs Akademii Nikona.
